του Θανάση Σκαμνάκη
Δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα. Συνεχή χτυπήματα, σε διαδοχική και συνεπή σειρά, πλήττουν όχι μόνο την κοινωνική συγκρότηση αλλά και τη στοιχειώδη αίσθηση ηθικής συνείδησης και «τάξης». Κλονίζεται το μέσα μας.
Δεν προλάβαμε να αισθανθούμε την ταραχή από την επίθεση στην πλατεία Αριστοτέλους εναντίον των δυο διεμφυλικών παιδιών και έρχεται μια εισαγγελέας να μας πει πως παρόμοια συμπτώματα είναι κοινωνική (και νομική) κανονικότητα. Λίγες μέρες πριν το πόρισμα της κυβερνητικής πλειοψηφίας απέδωσε σχεδόν σε σύμπτωση (την γνωστά «κακιά ώρα») το έγκλημα των Τεμπών.
Οπότε, αν ξεκινήσεις να γράψεις ένα άρθρο για μια υπόθεση είναι σχεδόν σίγουρο πως πριν προλάβεις να το τελειώσεις, κάποια άλλη νεώτερη θα διεκδικήσει το περιεχόμενο του. Έτσι λοιπόν το άρθρο αυτό ξεκίνησε ως μια αποτίμηση του τι έγινε στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο το βράδυ και βρέθηκε στη δίνη της εισαγγελικής πρότασης για την ουσιαστική αθώωση του Μίχου.
Όλα αυτά μπορούν να θεωρηθούν απλές συμπτώσεις; Ή βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ξαφνική έκρηξη των συμπτωμάτων της κοινωνικής υποβάθμισης η οποία συσσωρεύεται με επί μέρους πράξεις, χρόνια τώρα, και έρχεται βιαίως στο προσκήνιο με τη μορφή αλλεπάλληλων περιστατικών;
Δεν θα γίνουμε αυτό που αποδοκιμάζουμε, εισαγγελείς των τηλεοπτικών (ή διαδυκτιακών) παραθύρων καταδικάζοντας και σπιλώνοντας ανθρώπους πριν καλά-καλά μάθουμε τα γεγονότα. Αλλά εν προκειμένω στην υπόθεση Μίχου το ίδιο το κατηγορητήριο στρεβλώνεται από μια εισαγγελική ερμηνεία η οποία απειλεί να μας οδηγήσει σε νομικό, κοινωνικό (και λογικό) κενό.
Ζητείται η απαλλαγή του Ηλία Μίχου για το κακούργημα του βιασμού και η ενοχή του για διακεκριμένη κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια, διευκόλυνση ανήλικης να εκδίδεται και κατοχή πορνογραφικού υλικού, αλλά χωρίς να την εξαναγκάζει και να κερδοσκοπεί. Έτσι λέει η εισαγγελέας.
Σα να λέμε πως η δωδεκάχρονη μπορεί ελευθέρως να διέθεσε το σώμα της (όπως συνηθίζεται εσχάτως να λέγεται και από «προοδευτική» σκοπιά κατά παράβλεψη της ασκούμενης προσωπικής και κυρίως ηθικής, οικονομικής και κοινωνικής βίας) και να συνήψε σχέσεις «στοργής» με τον «προστάτη» της – απλώς αυτός να καταχράστηκε λίγο την εμπιστοσύνη και να την έκανε πάσα σε κάποιους συνομηλίκους του!
Να θυμίσω τι αντιμετώπιση επιφύλαξε η δικαστική αρχή στην κοπέλα από την Ηλιούπολη, που απειλούμενη και έγκλειστη εκδιδόταν από τον αστυνομικό, και βρέθηκε να είναι κατηγορούμενη. Να θυμίσω τις κυβερνητικές αντιδράσεις στην υπόθεση Λιγνάδη. Να θυμίσω τις δικαστικές παρεμβάσεις μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να θυμίσω, να θυμίσω…
Τα γεγονότα υποδεικνύουν (όλα ή σχεδόν όλα – και ποιος θα βρει τις εξαιρέσεις σε ένα σώμα που όζει από χρόνια σήψη;) μια υπόγεια διαδρομή. Παιδεραστές καταδικασμένοι, στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης, ανηλίκων και ενηλίκων, εγκληματικές συμπεριφορές όλων των κατηγοριών (γιατί δεν βρίσκεται ο δολοφόνος του Καραϊβάς; Είναι μόνο ανικανότητα της αστυνομίας;), η Greek Mafia. Η διαπλοκή, πολιτική, κοινωνική, οικονομική του εγκλήματος (εμφανούς και αφανούς συνδεδεμένου με ισχυρούς οικονομικούς σχηματισμούς). Ένα υποκράτος που κινείται μεταξύ ιδεολογικών ταγών, οικονομικών ενισχυτών και θεσμικών παραγόντων.
Ο Μίχος είναι γνωστό πως είχε στενούς δεσμούς με την κυβερνητική παράταξη, την Εκκλησία και την αστυνομία. Μήπως αυτές οι σχέσεις δεν είναι οδηγός ερμηνείας των όσων συμβαίνουν;
Το πρόβλημα είναι βαθύ, βαθύτερο και μεγαλύτερης χρονικής και χωρικής εμβέλειας. Στις ΗΠΑ, πριν δυό μέρες βρέθηκε πυροβολημένος και νεκρός ο προστατευόμενος μάρτυρας κατά της Boing. Η αστυνομική έρευνα κατέληξε πως αυτοπυροβολήθηκε. Δυο μέρες πριν πάει να καταθέσει εναντίον του κολοσσού της αμερικάνικης βιομηχανίας. Βολικός αυτοπυροβολισμός.
Μας γυρίζουν αιώνες πίσω, όπου χρειάζεται να ξεσηκωνόμαστε πάλι για αυτονόητα. Εδώ και κάποια χρόνια κάνουμε το ίδιο για ζητήματα κοινωνικής, ασφάλισης, εργασιακών δικαιωμάτων, κοινωνικής πολιτικής τα οποία σαρώνει ο νεοφιλελευθερισμός, λέγοντας, με τη γνωστή μας γλαφυρή υπερβολή, πως μας γυρίζουν στο μεσαίωνα. Εδώ και κάποιους μήνες χρειάζεται να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη λογική, στην ηθική και ανθρώπινη προστασία.
Αν νομίζει κανείς πως η κοινωνική υποβάθμιση και παρακμή είναι ατομικό συμβάν, πως δεν μας αφορά ή πως αυτά τα περιστατικά είναι ατομικά, συγκεκριμένα, μοναχικά αρκεί να ρίξει μια ματιά σε ολόκληρο το κάδρο.
Περίεργες ημέρες, περίεργοι κόσμοι.
Ο ένας ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, φοιτητές, καθηγητές, γονείς, μαθητές, για να διαδηλώσει πως του ρημάζουν τη ζωή. Βγήκε στη Θεσσαλονίκη να διαμαρτυρηθεί για τη βαρβαρότητα των «καθαρών». Βγήκε για να αποδοκιμάσει την εισαγγελική πρόταση στην περίπτωση του Μίχου.
Ο κόσμος που παλεύει, που προσδοκά, που δίνει.
Ο άλλος κόσμος γιουχάρει, χλευάζει, διαπομπεύει, είτε από άμβωνος, εκκλησιαστικού, τηλεοπτικού ή κυβερνητικού είτε στο δρόμο ως αστυνομικές δυνάμεις ή ως όχλος. Ο κόσμος που βολεύεται με το υπάρχον, που απειλείται από το ξένο και το διαφορετικό, που εν τέλει εγκληματεί.
Δυο κόσμοι χωριστά και μαζί.
Το χαντάκι ανάμεσά τους τούς χωρίζει και τους ενώνει.
Ωστόσο, η αποκρουστικότητα που εκπέμπεται μαρτυρά πως οι κόσμοι αυτοί δεν ειρηνεύουν ποτέ την αναμέτρησή τους.
Πηγή: kommon
