Εργατικός Αγώνας

Πέτα μια μπύρα και… μην ξεχάσεις την απόδειξη

Αφιερωμένο στους χουλιγκάνους και σε κείνους που τους εκτρέφουν.

Γράφει ο Μπάμπης Κλιάφας.

Κάθε λαός έχει τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και –τελικά- την κοινωνία και την εξουσία που του αξίζουν. Οι «ομορφιές» που έγιναν στο γήπεδο της Τούμπας δείχνουν πως ο ελληνικός λαός αρέσκεται να συγκαταλέγεται στους «Νεάντερταλ» του πολιτισμού και του αθλητισμού.

Όχι πως τέτοια και χειρότερα δεν έγιναν ή δεν γίνονται και σε άλλες ποδοσφαιρικά υπανάπτυκτες χώρες. Η φοβερή πρωτοτυπία της ελληνικής πραγματικότητας είναι ότι στον τόπο μας όλοι ξέρουν πότε, πού και πώς θα γίνουν έκτροπα αλλά κανείς δεν θέλει να τα αποτρέψει.

Για άλλη μια φορά βρεθήκαμε «στο ίδιο έργο θεατές». Φέτος ήταν η Τούμπα και ο τραυματισμός του προπονητή του Ολυμπιακού, πέρσι ήταν η Λεωφόρος και ο τραυματισμός του προπονητή του ΠΑΟΚ, παλιότερα το Καραϊσκάκη και ο τραυματισμός του προπονητή του ΠΑΟ και πιο παλιά πάλι η Τούμπα, ….

Ό,τι κι αν γίνει, ο υπόκοσμος, που λογίζεται ως ο σκληρός πυρήνας των οπαδών και αποτελεί το «σιδερένιο χέρι» του κάθε προέδρου, θα προβεί σε «ομορφιές» κατά του μισητού αντιπάλου. Κι όλοι αυτοί οι κατά Αργύρη Σαλιαρέλη «επιστήμονες» είναι διαπιστευμένοι ως βοηθητικό προσωπικό, υπάλληλοι, σύμβουλοι και κυκλοφορούν σε κάθε γωνιά του γηπέδου δρώντας ανεξέλεγκτα. Μάλιστα όλα αυτά τα «μπουμπούκια» είναι πάντα μέσα στις 100 διαπιστεύσεις εισόδου που επιτρέπει ο κανονισμός στην ομάδα τους όταν εκείνη τιμωρείται να δώσει αγώνα κεκλεισμένων των θυρών λόγω επεισοδίων που αυτοί έκαναν.

Σκηνοθέτες και «πρωταγωνιστές»

Όλοι γνωρίζουν πως τα «καλόπαιδα» αυτά αποτελούν τις προσωπικές ομάδες κρούσης των ιδιοκτητών των ομάδων και κάνουν ό,τι τους ζητηθεί. Εκτός των «αθλητικών καθηκόντων» τους, δηλαδή των ρίψεων αντικειμένων και φωτοβολίδων στους «αλλόφυλους», κάνουν κι άλλες «χαμαλοδουλειές» για το αφεντικό: Κάποιοι προπηλακίζουν εργάτες στο λιμάνι και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη για να πέσουν τα μεροκάματα και να ωφεληθεί ο οργανισμός που εκμεταλλεύεται το λιμάνι – ναι, αυτός που «τυχαίνει» να ανήκει στον πρόεδρο. Κάποιοι άλλοι εισβάλλουν στα δημοτικά συμβούλια και τα κάνουν γυαλιά καρφιά για να μην περάσουν αποφάσεις που αντίκεινται στα συμφέροντα άλλου προέδρου. Κάποιοι τρίτοι απειλούν όσους έχουν οικονομικές και δικαστικές διαφορές με τρίτο πρόεδρο. Κάποιοι παίρνουν εντολές να κάψουν φούρνους, να σπάσουν τζάμια σε σπίτια ή να υπονομεύσουν με γκαζάκια σπίτια και αυτοκίνητα παραγόντων του ποδοσφαίρου. Πάντα πρόθυμοι να εφαρμόσουν το «επιχείρημα» της βίας και του τσαμπουκά σε όποιον αμφισβητεί τον ιδιοκτήτη της ομάδας. Κι όλοι μαζί, όταν έχουν… ρεπό, δίνουν ραντεβού θανάτου σε παραλιακές λεωφόρους ή γήπεδα της επαρχίας για να «ξυπνάνε τα αίματα».

Η δράση αυτών των «χρήσιμων (για τον πρόεδρο) ηλίθιων» μερικές φορές ξεπερνά τις επιθυμίες των αφεντικών γι’ αυτό και η ομάδα τους βρίσκεται σε δύσκολη θέση από τα κατορθώματά τους. Τότε επιστρατεύεται ο φιλικός οπαδικός τύπος με αποστολή να δικαιολογήσει τα συμβάντα, να στηλιτεύσει τους αντιπάλους επειδή «προκάλεσαν» τους δράστες που «κι εκείνοι άνθρωποι είναι, χάνουν την ψυχραιμία τους και αντιδρούν» κι άλλες παρόμοιες ανοησίες. Επειδή όλοι κάνουν τα ίδια, το τραγελαφικό στη χώρα μας είναι πως οι ίδιες ομάδες εναλλάσσονται στο ρόλο του θύτη και του θύματος κάθε λίγους μήνες ή ακόμα και μέσα σε εβδομάδες. Για παράδειγμα, ο ΠΑΟΚ που τον περασμένο Μάη υποδύθηκε το θύμα και κατακεραύνωνε τους χούλιγκανς της Λεωφόρου που τραυμάτισαν στο κεφάλι τον προπονητή του, λίγους μήνες αργότερα υποδύεται τον θύτη και καταγγέλλει τον προπονητή του Ολυμπιακού επειδή τραυματίστηκε στο γήπεδό του. Κι αντίθετα, ο Ολυμπιακός που πριν δεκαπέντε μέρες υποδέχτηκε με «φωτιά και τσεκούρι» την ήττα από την ΑΕΚ, δυο εβδομάδες μετά, ανακαλύπτει «ζούγκλα» σε άλλο γήπεδο. Αν σε όλα αυτά προστεθούν και οι αναρτήσεις των απερίγραπτων «υπεύθυνων επικοινωνίας» των ομάδων που θέλουν να πιστέψουμε ότι μόνο οι δικοί τους τραυματίζονται και οι «άλλοι» παίζουν θέατρο, αποκαλούν δειλούς αυτούς που τους μιμούνται και πάνε να μας στείλουν στον οφθαλμίατρο ή στον τρελογιατρό για να αμφισβητούμε όσα βλέπουμε, τότε η γραφικότητα έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του σουρεαλισμού και καθίσταται δημόσιος κίνδυνος.

Η ευθύνη των «υπευθύνων»

Μοιραία, η συζήτηση εκτρέπεται από τα γεγονότα κι αρχίζει το γαϊτανάκι των δικαστηρίων, των ποινών, των εφέσεων, των εκτελέσεων των ποινών, των προσθαφαιρέσεων βαθμών στους ενόχους κ.ο.κ. Στο σημείο αυτό είναι σκόπιμο να ειπωθούν λίγα λόγια για έναν άλλο μεγάλο υπεύθυνο γι’ αυτή την αθλιότητα. Δεν είναι άλλος από την πολιτική ηγεσία του αθλητισμού. Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μιλά για κάθαρση και ψηφίζει νόμους που άλλοτε εφαρμόζονται και άλλοτε όχι. Υπάρχουν ομάδες όπως ο ΠΑΟ που έχουν νοιώσει στο πετσί τους –και δικαίως- την αυστηρότητα των «αριστερών» νόμων Κοντονή και Βασιλειάδη. Έχουν τιμωρηθεί με κάθε ποινή και αιτιολογία. Αντίθετα, οι άλλοι «μεγάλοι» δεν έχουν γευθεί στο έπακρο την αυστηρότητα των νομών, είτε γιατί έχουν καλύτερα νομικά επιτελεία από την ΠΑΕ ΠΑΟ είτε γιατί η κυβέρνηση φοβάται να τα βάλει με «το λαό της ομάδας», είτε γιατί έχει προνομιακές σχέσεις και δοσοληψίες με τον ιδιοκτήτη της. Αποκορύφωμα του τραγέλαφου είναι να συζητιέται αν ο ΠΑΟΚ θα παραπεμφθεί για γεγονότα που έγιναν στο γήπεδό του πανομοιότυπα με όσα η ομάδα του υπέστη προ μηνών. Ο τότε θύτης τιμωρήθηκε με αφαίρεση βαθμών και βαριές οικονομικές κυρώσεις (πρόστιμα και διαφυγόντα κέρδη από τη διεξαγωγή αγώνων χωρίς θεατές). Και στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» συζητιέται αν οι περιπτώσεις είναι ίδιες ή διαφορετικές. Στο φαιδρό αυτό «ερώτημα» ξεχωρίσαμε δυο ενδιαφέρουσες «απαντήσεις» που προέκυψαν από το διαδίκτυο. Η πρώτη λέει ότι «ο ΠΑΟΚ δίδαξε, ο Ολυμπιακός αρίστευσε». Η δεύτερη λέει πως «το Μάη ο ΠΑΟΚ ήπιε μια μπύρα[1]. Τώρα, τού ήρθε και η απόδειξη και μάλιστα από… ταμειακή μηχανή».

Στη χώρα της φαιδρότητας ο υπουργός αθλητισμού κλαίει κι οδύρεται επειδή το «συναρπαστικότερο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων θα κριθεί στα δικαστήρια». Αυτά είναι ανησυχίες και αγωνίες οπαδών. Ο αρμόδιος πολιτειακός παράγοντας έχει υποχρέωση να φροντίζει για την ισόνομη τήρηση των νόμων που ο ίδιος έφτιαξε. Αν αυτοί είναι σωστοί ή λάθος πρέπει να συζητηθεί σε «νεκρό χρόνο» όχι την ώρα που διεξάγεται το «συναρπαστικότερο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων». Κι αν τα στελέχη των ομάδων κάνουν θέατρο σφαδάζοντας στο έδαφος αυτό οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα και τα «παραθυράκια» του νόμου που οι υπουργοί έφτιαξαν. Όταν, λοιπόν, ο πολιτειακός παράγοντας παύει να λειτουργεί ως τέτοιος και μετατρέπεται σε οπαδό ομάδας ή σε νταραβεριτζή[2] των συμφερόντων ενός ή περισσότερων προέδρων, τότε «χάνεται η μπάλα».

Και… «τα σκυλιά δεμένα»

Για να γυρίσουμε στην ουσία, μοναδικοί υπεύθυνοι για τα έκτροπα στα γήπεδα είναι οι πρόεδροι, ιδιοκτήτες και μεγαλοπαράγοντες των τεσσάρων ομάδων (Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ). Αυτοί έχουν τους στρατούς των οπαδών, αυτοί τους συντηρούν και αυτοί τους ελέγχουν. Ω, ναι, τους ελέγχουν. Απόδειξη πως στους διεθνείς αγώνες που δίνουν αυτές οι ομάδες «δεν πέφτει καρφίτσα» στο γήπεδο. Τα ίδια «καλόπαιδα» τους παρακολουθούν, μαζί φυσικά με τους φίλαθλους οικογενειάρχες που σ’ εκείνα τα παιχνίδια βρίσκουν την ευκαιρία να πάνε στο γήπεδο με τα παιδιά τους χωρίς το φόβο πως θα τους προξενήσουν ψυχικά τραύματα απ’ όσα έκτροπα θα δουν. Γιατί, πολύ απλά, οι διεθνείς ποδοσφαιρικοί οργανισμοί δεν αστειεύονται. Έτσι, λοιπόν, ο μεγαλοϊδιοκτήτης «βάζει τα σκυλιά του σούζα» και το γήπεδο γίνεται «εκκλησία». Στο πρωτάθλημα και το κύπελλο (των οποίων την ευθύνη έχουν οι ελληνικές επιτροπές) το λουρί αφήνεται και «τα σκυλιά γαυγίζουν και δαγκώνουν». Όσο λοιπόν και να λένε το αντίθετο, η πάταξη της γηπεδικής βίας και των εκτρόπων είναι στην ευχέρεια των παραγόντων. Κι αυτοί έχουν αποδείξει ότι δε θέλουν να το κάνουν. Τους βολεύει να συντηρούν ιδιωτικούς στρατούς για να εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά τους σχέδια και δευτερευόντως τα συμφέροντα της ομάδας που συντηρούν. Στους στρατούς αυτούς δεν έχουν θέση οι σκεπτόμενοι. Θέση έχουν όσοι καταπίνουν αμάσητα τα πάντα, βλέπουν τον διαφορετικό ως εχθρό που πρέπει να εξοντωθεί και υπακούουν τυφλά σε όποια εντολή του «αφεντικού». Με μια κουβέντα, τα φασιστοείδη. Κι αυτά με τη σειρά τους διεισδύουν στα γήπεδα για να αποκομίσουν τα δικά τους πολιτικά οφέλη επειδή όπως οι ίδιοι λένε: «Όπως το νερό αποτελεί “καλό αγωγό” για τη μεταφορά ηλεκτρικών φορτίων, έτσι και η εξέδρα αποτελεί “καλό αγωγό” για τη διακίνηση εθνικιστικών ιδεών. Τα γήπεδα πρέπει να αποτελέσουν κέντρα πατριωτικής προπαγάνδας και διάδοσης της εθνικιστικής ιδεολογίας, για να γεννηθούν μέσα σ’ αυτά και ανάμεσα στις τάξεις των ορθά σκεπτόμενων οπαδών ολοένα και περισσότεροι φύλακες των Αιώνιων Αρχών του Έθνους! ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ»[3]. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη συζήτηση που θα αδικηθεί εδώ. Απαιτεί άρθρο ή σειρά άρθρων για να αποτυπωθεί πλήρως. Οψόμεθα…

Πάμε γι’ άλλες πολιτείες

Τη στιγμή, λοιπόν, που οι άμεσα υπεύθυνοι δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα, οφείλει να αναλάβει η πολιτεία. Όχι με νόμους που φωτογραφίζουν κάποιους και μετά γίνονται ανενεργοί ή αποσύρονται. Με την εφαρμογή της ισονομίας για όλους. Να τιμωρούνται με τις ίδιες ποινές και χωρίς εφέσεις και άλλες κωλυσιεργίες όποιοι παραβαίνουν τους νόμους χωρίς το φόβο των αντιδράσεων του «κόκκινου λαού», του «πράσινου λαού», του «κίτρινου λαού» ή του «ασπρόμαυρου λαού». Στο κάτω κάτω, πού είναι γραμμένο ότι το πρωτάθλημα είναι ιδιοκτησία των big four όπως αυτοαποκαλούνται οι πρωτοπόροι της βαθμολογίας; Ας πάρουν, επιτέλους, το πρωτάθλημα ο Ατρόμητος, ο Πανιώνιος, η Λάρισα, η Ξάνθη ή όποια άλλη ομάδα αγωνίζεται μόνο μέσα στο γήπεδο κι όχι στις κερκίδες ή τους γύρω δρόμους. Ομάδες που και όμορφο ποδόσφαιρο παίζουν και σπανίως δημιουργούν επεισόδια.

Αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται μια βασική προϋπόθεση: πολιτική αθλητική ηγεσία που δεν θα είναι δέσμια των συμφερόντων των μεγαλοπαραγόντων όπως είναι οι σημερινοί κυβερνώντες και οι προκάτοχοί τους. Αυτό φυσικά προϋποθέτει την αλλαγή πολιτικής και την πολιτική αλλαγή στη χώρα μας. Μ’ άλλα λόγια πρέπει ν’ αποφασίσουμε όλοι να «πάμε γι’ άλλες πολιτείες». Αυτά, όμως, ανήκουν στα χωράφια της πολιτικής αρθρογραφίας και αρμόδιοι για να τα αναλύσουν είναι άλλοι αρθρογράφοι του Εργατικού Αγώνα.

 


[1] Αναφέρεται στον τραυματισμό του προπονητή του ΠΑΟΚ Βλάνταν Ίβιτς από κουτί μπύρας στη Λεωφόρο, που προκάλεσε τη διακοπή του αγώνα, την κατακύρωσή του υπέρ του ΠΑΟΚ και την τιμωρία του ΠΑΟ με αφαίρεση 3 βαθμών από το περσινό πρωτάθλημα, άλλων 2 από το φετινό, χρηματικό πρόστιμο και αγώνες κεκλεισμένων των θυρών.

[2] Βγαίνει από τη λέξη «ντταραβέρι» που στα ιταλικά σημαίνει «δούναι και λαβείν» (dare-avere) και σήμαινε την εμπορική σχέση και συναλλαγή οποιασδήποτε μορφής. Συνήθως όταν γίνεται λόγος σήμερα για «νταραβέρι» εννοούνται ύποπτες και παρασκηνιακές δοσοληψίες. Ο «νταραβεριτζής» έχει και την έννοια του διεκπεραιωτή υποθέσεων που κανένας άλλος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει.

[3] Γιώργου Καντζιλιέρη: Εθνικισμός, ρατσισμός και εξέδρα, Ριζοσπάστης 5/12/2004

Facebook
Twitter
Telegram
WhatsApp
Email
Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη
Εργατικός Αγώνας