Λάβαμε επιστολή αναγνώστη μας φίλου του Εργατικού Αγώνα και κατά την πάγια τακτική του ο Εργατικός Αγώνας δημοσιεύει την επιστολή αυτή.
Αγαπητοί φίλοι είμαι ψηφοφόρος του ΚΚΕ και φίλος του Εργατικού Αγώνα. Aπευθύνομαι σε σας για να δημοσιοποιήσω τις ανησυχίες μου σχετικά με την πορεία του κόμματος που υποστηρίζω. Ελπίζω να δημοσιεύσετε το σημείωμα μου και σας ευχαριστώ θερμά.
Πρόσφατα το κόμμα διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία συναυλία για να τιμήσει το Σταύρο Ξαρχάκο. Χιλιάδες οι παρευρεθέντες και πολύ καλό το περιεχόμενο της εκδήλωσης. O Ξαρχάκος είναι ένας σημαντικός συνθέτης και παράλληλα ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης του, γνωστού όντος ότι διετέλεσε Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, έχει γενικά προοδευτικές ιδέες σε πολλούς τομείς.
Θα πει κάποιος ότι δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό και έτσι είναι. Όμως πριν από την τιμή στον Ξαρχάκο υπήρχαν οι μεγάλες και κάθε είδους τιμητικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες για το Μικρούτσικο ο οποίος ήταν μέλος του ΚΚΕ, αλλά δεν δίστασε να συνταχθεί στην πορεία με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υπηρέτησε ως υπουργός πολιτισμού όχι με τον καλύτερο τρόπο την πολιτική του κόμματος αυτού στην τέχνη και τον πολιτισμό και γενικότερα.
Πριν το Μικρούτσικο παρόμοια στάση κράτησε για το Μίκη Θεοδωράκη. Άλλο διαμέτρημα ο Μίκης, άλλη η διαδρομή και η συμβολή του στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της χώρας και στο ΚΚΕ. Εμείς οι παλαιότεροι μεγαλώσαμε και πολιτικοποιηθήκαμε με τους αγώνες φυσικά της εποχής και με ουσιαστική συμβολή της μουσικής του. Όμως εδώ υπήρξαν και άλλα ζητήματα που κανείς δεν μπορεί να τα παραγνωρίσει, ούτε να τα ξεπεράσει λέγοντας απλά ‘‘Έ τι να κάνουμε έκανε και λάθη’’. Σε κρίσιμες ιστορικές καμπές για την πορεία της χώρας και την κομμουνιστική αριστερά η θέση του Μίκη ήταν απέναντι στον ΚΚΕ και στο λαό. Ή Καραμανλής ή τανκς το 1974, υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και βουλευτής στη συνέχεια με το ΚΚΕ και κατόπιν συνέπραξε με τον Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργό και μετέπειτα υπουργός του Μητσοτάκη στην πλέον νεοφιλελεύθερη και αντιδραστική κυβέρνηση. Αργότερα σε πολλές περιπτώσεις πήρε λανθασμένες και αντιλαϊκές θέσεις με αποκορύφωμα τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο “για τη Μακεδονία μας” που διοργανώθηκε στο Σύνταγμα στο οποίο κυριαρχούσαν οι φασίστες και οι χρυσαυγίτες όπου ήταν κεντρικός ομιλητής και είπε το περίφημο “φασίστες αδέρφια μου”.
Δεν έχω την άποψη να αποκηρύξει το ΚΚΕ και κανείς αριστερός το Μίκη, αλλά λίγη συγκράτηση δεν βλάπτει. Επιπλέον άλλο ο Μίκης, άλλο ο Μικρούτσικος και άλλο ο Ρίτσος, ο Βάρναλης ο Αναγνωστάκης κλπ.
Κάθε πράξη σε τόσο υψηλό επίπεδο αφήνει τα αποτυπώματα της στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας, αντιλαμβάνονται ότι ο αγωνιστής σε κάποια στιγμή της ζωής του μπορεί να προβεί σε οποιαδήποτε πράξη αντίθετη με τις πεποιθήσεις του, με την ιδεολογία του και τα συμφέροντα του λαού και παράλληλα να του αποδίδονται οι κορυφαίες τιμές από το ΚΚΕ, με αυτό τον τρόπο όμως δεν διαπαιδαγωγείς νεολαία. Πώς θα πειστεί ο νεολαίος με τέτοιες συμπεριφορές, να παραβλέπει το ΚΚΕ όλα αυτά και την ίδια στιγμή το ίδιου δεν γίνεται ανεκτό κάποιο στραβοπάτημα υπαρκτό η κατασκευασμένο;
Στην πορεία ήρθε και το τεράστιο ατόπημα να ψηφίσει η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ στη Βουλή το επίδομα των 600 ευρώ στους αστυνομικούς πριν τα Χριστούγεννα. Η κυβέρνηση επιβράβευσε και ενίσχυσε το προσωπικό των κατασταλτικών μηχανισμών για τις υπηρεσίες που προσέφερε και προσφέρει όχι μόνο στην ίδια, αλλά στο ίδιο το κοινωνικοοικονομικό σύστημα, το ΚΚΕ τι επεδίωκε με αυτή την ψήφο; Η αστυνομία δεν είναι κλάδος εργαζομένων, αλλά πραιτοριανοί του συστήματος και δεν ισχύει το επιχείρημα ότι είναι εργαζόμενοι και αυτοί και πρέπει να ζήσουν. Γιατί την ίδια ώρα εκατομμύρια εργάτες και υπάλληλοι, άνεργοι, μικρομεσαίοι, νεολαίοι υποφέρουν τα πάνδεινα από την πολιτική Μητσοτάκη, Τσίπρα και των υπολοίπων και δεν ενισχύονται, αγνοούνται και αυτό το ΚΚΕ έπρεπε να το στηλιτεύσει και να το παρεμποδίσει με κάθε τρόπο.
Μετά την συναυλία για το Σταύρο Ξαρχάκο τα διθυραμβικά σχόλια του αστικού τύπου για τα βήματα εκσυγχρονισμού του ΚΚΕ και των μεθόδων που εφαρμόζει, για τις μεγάλες υπερβάσεις που μόνο αυτό μπορεί να κάνει έσπασαν κάθε ρεκόρ, κάποιοι μίλησαν ακόμη για κόμμα που εντάσσεται πλέον στον εθνικό κορμό, γίνεται εθνικό κόμμα. Εθνικό κόμμα όμως γίνεται όταν με την καθοδήγησή του η εργατική τάξη διαμορφώνει την ενότητα της συσπειρώνει ευρέα τμήματα των μικροαστών και κατακτά ευρύτατη αποδοχή από την κοινωνία ολόκληρη και μετατρέπεται σε “Εθνική τάξη”. Δεν νομίζουμε ότι το ΚΚΕ και η εργατική τάξη βρίσκονται σε αυτό το ιστορικό σημείο, στα πρόθυρα της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού έχοντας δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για αυτό. Κυρίως ότι δεν βρίσκεται στο δρόμο για τέτοια επιτεύγματα. Οι μεγάλες πολιτιστικές εκδηλώσεις δεν μπορούν να καλύψουν το κενό αποτελεσματικής πολιτικής που απαιτείται.
Αν ήταν μεμονωμένο γεγονός δεν θα είχε κανείς αντίρρηση, εδώ όμως είναι συνεχή τα φαινόμενα αυτά και από ότι φαίνεται σχεδιασμένη τακτική και ως τέτοια οφείλουμε να σκεφτούμε πού στοχεύει. Το πιο πιθανό είναι ότι η ηγεσία του κόμματος την αναγνώριση και την επιδοκιμασία αναζητά προς τα δεξιά του, στον κεντρώο και συντηρητικό κόσμο θέλει να δείξει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο και να έχει την ανοχή του συστήματος. Όμως το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να επιδιώκει την αποδοχή του από τους εργάτες τους υπαλλήλους και το φτωχοκόσμο, από τη νεολαία που σημαίνει ότι είναι ριζικά αντίθετο με το κεφάλαιο και τον αστικό πολιτικό κόσμο που στερεί το ψωμί του λαού και μαυρίζει τη ζωή του. Ότι ξέρει να εκτιμά το λαϊκό πολιτισμό και κουλτούρα και να γίνεται ένα το λαό. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει ταξική συνέπεια, σταθερή πολιτική γραμμή και συμπεριφορά και όχι βαρύγδουπες εκφράσεις, προϋποθέτει δράση για την πλατιά ταξική ενότητα της εργατικής τάξης και των φτωχότερων τμημάτων της κοινωνίας και συνεπή και αποτελεσματική δράση για την βελτίωση της ζωής τους.
Εδώ κατά την άποψή μου υπάρχει πρόβλημα και πιθανόν να προμηνύει αρνητικές εξελίξεις.
Α. Μακρίδης
