Η προεκλογική περίοδος που υποτίθεται ότι είναι περίοδος προβολής προτάσεων και ιδεών, απογραφής της κατάστασης της χώρας και του λαού και αντιπαράθεσης προγραμμάτων για το μέλλον ανέδειξε ανάγλυφα τις παθογένειες της πολιτικής ζωής, των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και του χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος και τέλος τη συστράτευση όλων αυτών ακόμη και της “ ανεξάρτητης” Δικαιοσύνης στην ομαλή ροή των εξελίξεων, τη δημιουργία σταθερής κυβέρνησης, ώστε να μην αμφισβητηθεί σε καμία περίπτωση η εξουσία του κεφαλαίου.
Κυριάρχησε η συγκάλυψη της πραγματικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας, τα τεράστια προβλήματα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, αξιοποιήθηκε κάθε μέσον αποπροσανατολισμού του λαού από τα κόμματα της κυρίαρχης πολιτικής προεξάρχουσας της Νέας Δημοκρατίας. Κεντρικός άξονας αναδείχθηκε ήταν η θεωρία του μονόδρομου, έστω με ορισμένες επιμέρους διαφοροποιήσεις προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα στενά ιδιοτελή συμφέροντα κάθε δύναμης.
Μοναδικός στόχος τους είναι η αλίευση των ψήφων και ο εγκλωβισμός των ψηφοφόρων μέσω της παραπλάνησης και του αποπροσανατολισμού και σε τελική ανάλυση η ενσωμάτωσή τους με ισχυρότερο όπλο πλην της καταστολής και του φόβου για το αύριο τα κάθε είδους προεκλογικά επιδόματα εξαγοράς σε συνθήκες ευρείας ανέχειας του λαού.
Ο ισχυρισμός της Νέας Δημοκρατίας ότι “η Ελλάδα στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της μεταμορφώθηκε σε άλλη χώρα και βρίσκεται στο δρόμο της απογείωσης” δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα που βιώνει ο λαός. Βασικό επιχείρημα της είναι η μεγάλη πρόοδος στην οικονομία, σε όλους τους δείκτες και φυσικά η βελτίωση της ζωής του πληθυσμού.
Εμφανίζει την ανεργία στη Χώρα να μειώνεται στο 10,9% και στους νέους στο 24%, που είναι σημειωτέο από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ευρώπη. Όμως η μείωση αυτή κατά το πολύ μεγάλο τμήμα της δεν οφείλεται σε νέες θέσεις εργασίας λόγω ανάπτυξης, αλλά λόγω πολλαπλασιασμού της μερικής απασχόλησης και της μεγάλης αύξησης του μη ενεργού πληθυσμού. Η αύξηση της μερικής απασχόλησης με μηνιαίο μισθό 360 ευρώ κατά μέσο όρο, η μεγάλη άνοδος του πληθωρισμού, η εκτίναξη των άμεσων κυρίως φόρων και πάρα τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς για γενναία στήριξη των λαϊκών νοικοκυριών η φτωχοποίηση μεγάλωσε. Ο ίδιος ο ΟΟΣΑ ανακοίνωσε ότι η μείωση του μέσου μισθού στην Ελλάδα το 2022 ήταν 7,4%.
Για τα επόμενα χρόνια η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων από ότι φαίνεται θα είναι δυσχερέστερη. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί αφενός μεν η πολιτική που εφαρμόζεται και αφετέρου η προβλεπόμενη αύξηση του ΑΕΠ, καλώς εχόντων των πραγμάτων με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που έχει κατατεθεί από την κυβέρνηση, ο πληθωρισμός που θα διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα. Για να διατηρηθεί η σημερινή αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και συνταξιούχων θα πρέπει τα εισοδήματά τους τα επόμενα χρόνια να αυξηθούν κατά 25%, κάτι εντελώς απίθανο.
Το δημόσιο χρέος μειώθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ ισχυρίζεται η κυβέρνηση, όμως το δημόσιο χρέος είναι υψηλότερο από ότι στην έναρξη των μνημονίων. Το δημόσιο χρέος και το Κρατικό χρέος, αυτό δηλαδή συνολικά των φορέων του κράτους και όχι της κεντρικής κυβέρνησης μόνο, ανήλθε σε πρωτοφανή επίπεδα. Η κυβέρνηση προσπαθώντας να εμφανίσει το χρέος χαμηλότερο και άρα να πανηγυρίσει επιτυχίες σπρώχνει κρατικούς φορείς να χρεώνουν τη χώρα αλλά να μην προσμετράται στο δημόσιο χρέος. Το συνολικό κρατικό και ιδιωτικό χρέος έφτασε τα 640 δισεκατομμύρια ευρώ. Το χρέος αυτό, πραγματική θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού, είναι απίθανο να εξυπηρετηθεί με ομαλό τρόπο.
Το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης που θα εκτόξευε την οικονομία αποδείχθηκε Ταμείο χρηματοδότησης και πλουτισμού του μεγάλου κεφαλαίου, δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις καρπώθηκαν τεράστια ποσά, εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις και επαγγελματίες είναι εκτός χρηματοδότησης και μαζί φυσικά το σύνολο των εργαζομένων.
Η έκρηξη των επενδύσεων, επιχείρημα που αποτελεί τον βασικό πυλώνα των κυβερνητικών ισχυρισμών , καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα, ούτε ως προς το ύψος τους κυρίως όμως ως προς το χαρακτήρα τους, σε ποιους τομείς της οικονομίας κατευθύνθηκαν και ως προς τη συμβολή τους την αύξηση της απασχόλησης. Η επίδραση τους στην ανάπτυξη της υλικής παραγωγής είναι ανεπαρκέστατη. Κατευθύνονται στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων αγαθών, στην αγορά ακινήτων, στις υπηρεσίες γενικότερα και στην αγορά κόκκινων δανείων. Η βιομηχανία και η πρωτογενής παραγωγή βρίσκονται σε συνεχή υποχώρηση, η Ελλάδα μετατρέπεται αμιγώς σε χώρα υπηρεσιών, εξαρτάται στο μέγιστο βαθμό για τη διατροφή και τη συντήρηση του πληθυσμού της από τις εισαγωγές. Αυτό σε συνδυασμό με το κύμα των ιδιωτικοποιήσεων που πρόκειται να επιταχυνθεί και το τεράστιο χρέος οδηγούν σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τις πολυεθνικές και τους διεθνείς οργανισμούς.
Η περιβόητη επενδυτική βαθμίδα που θα κερδηθεί μετά τις εκλογές και έγινε επικοινωνιακή σημαία της Κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης αποτελεί πραγματική επικοινωνιακή φούσκα.
Τα προηγούμενα δεν αφορούν μόνο τη Νέα Δημοκρατία αλλά ως απόρροια της εφαρμογής της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης από όλα τα κόμματα και της κοινής στάσης τους απέναντι στις αποφάσεις και τις οδηγίες της, και την από κοινού προώθηση των μνημονίων αφορούν όλες τις κυρίαρχες δυνάμεις της χώρας, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.
Οι όροι που αποδέχθηκαν για την επιτήρηση και τον έλεγχο της χώρας για δεκαετίες μετά το τυπικό πέρας των μνημονίων είναι κοινό τους έργο. Η προεκλογική πλειοδοσία σε παροχές εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν απαλλάσσει στα κόμματα αυτά από τις μεγάλες ευθύνες τους ούτε διαφοροποιεί την πολιτική τους από αυτή της Νέας Δημοκρατίας παρά μόνο σε επιμέρους πλευρές.
Οι δημοκρατικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα του λαού πολλές εκ των οποίων νομικά και συνταγματικά κατοχυρωμένες δέχτηκαν μεγάλα πλήγματα. Ο αυταρχισμός πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις. Η παρακολούθηση των τηλεφώνων κυβερνητικών και αντιπολιτευόμενων στελεχών, κομμάτων και άλλων προσώπων, συνεργατών και των οικογενειών τους, η αξιοποίηση ακόμη και παράνομου λογισμικού για το σκοπό αυτό, η χειραγώγηση της δικαιοσύνης πήγαν παράλληλα με την υποβάθμιση των αστικών κοινοβουλευτικών θεσμών. Η αστική κοινοβουλευτική Δημοκρατία κατέληξε στενός κορσές για το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό του στις μέρες μας.
Στο όνομα να εμποδίσουν την είσοδο της φασιστικής ακροδεξιάς στη Βουλή καταστρατηγήθηκε το Σύνταγμα και οι αστικοί δημοκρατικοί κανόνες. Το πάγιο αίτημα της περιθωριοποίησης του φασισμού στην κοινωνία μετατράπηκε στην με κάθε μέσον παρεμπόδιση της εισόδου της στη Βουλή. Η πρωτοβουλία ανήκει μεν στην κυβέρνηση σε ουσιαστική όμως συμφωνία με τα άλλα κόμματα της κυρίαρχης πολιτικής σκηνής και όλα αυτά εκτυλίχθηκαν στο πλαίσιο των αποφάσεων και των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι προνόμιο μόνο της Ελλάδας αυτό.
Στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και της κυριαρχίας της χώρας οι κυβερνήσεις την πρόσδεσαν ολοκληρωτικά στον ατλαντισμό, την κατέστησαν μία απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση σε βάρος των λαών της περιοχής, του ελληνικού λαού και της ειρήνης. Η ολοκληρωτική εμπλοκή της Ελλάδας στο πλευρό των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον πόλεμο της Ουκρανίας οδηγεί σε διάρρηξη των σχέσεων της με μεγάλες παραδοσιακά φιλικές χώρες, σχέσεις που δεν είχαν διαρραγεί ούτε στη μετεμφυλιακή περίοδο. Μετά τις εκλογές έρχεται ο διαμελισμός του Αιγαίου και η “τακτοποίηση” όλων των άλλων διαφορών Ελλάδας-Τουρκίας, η “ εξομάλυνση” των διαφορών στην Ανατολική Μεσόγειο προς χάριν της αξιοποίησης των πόρων και το απόλυτο έλεγχο τους από τους ευρωατλαντικούς με στόχο την πλήρη απομόνωση της Ρωσίας από την Ευρώπη. Στην πολιτική αυτή συμπράττουν όλες οι δυνάμεις της χώρας που συντάσσονται με τον ευρωατλαντισμό.
Η τοποθέτηση στη σωστή πλευρά της ιστορίας, κατά τον πρωθυπουργό, καθιστά τη χώρα σε μία εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στην παγκόσμια γεωστρατηγική σφαίρα ολοκληρωτικά προσδεδεμένη στον παράγοντα εκείνο που η δυναμική του υποχωρεί και αυτό μπορεί να κοστίσει ακριβά.
Από κάθε άποψη τα χρόνια που έρχονται θα συσσωρεύσουν νέα προβλήματα για τη χώρα και το λαό και νέα αδιέξοδα με τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στο τιμόνι της χώρας.
Μοναδική απάντηση από την πλευρά των λαϊκών συμφερόντων είναι η ακύρωση της πολιτικής αυτής, η αλλαγή πορείας της χώρας με τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα στο προσκήνιο.
Λύση δεν είναι να ηττηθεί απλώς η Νέα Δημοκρατία που μας καταδυναστεύει και ότι θέλει ας έρθει, θα είναι καλύτερα, στην άλλη στροφή θα επιστρέψει. Το ζούμε δεκαετίες τώρα από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ως εκ τούτου η ήττα της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πρώτη γραμμή.
Λύση επίσης δεν είναι η ενίσχυση του ΜέΡΑ25 των βαρύγδουπων , θολών και με καθόλου καθαρό ταξικό περιεχόμενο θέσεων που κινούνται σαν εκκρεμές και θέλουν να σώσουν το λαό δυναμώνοντας στον καπιταλισμό.
Δυστυχώς λύση στο αδιέξοδο δεν μπορούν να δώσουν ούτε οι δυνάμεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη και στο σοσιαλισμό, το ΚΚΕ κ.α. και ο λόγος είναι ότι αδυνατούν να ερμηνεύσουν σωστά τις εξελίξεις ιδιαίτερα στις μεγάλες καμπές και στα μεγάλα γεγονότα τότε που κινητοποιούνται ευρύτατα εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, ριζοσπαστικοποιούνται οι συνειδήσεις, πολλαπλασιάζονται οι αγωνιστικές διαθέσεις ώστε να χαράξουν την ορθή τακτική και να δυναμώσουν το κίνημα. Και μόνο το γεγονός ότι οι μεγάλοι λαϊκοί αγώνες εναντίον των μνημονίων ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ στο 36% και στην κυβέρνηση και οι κομμουνιστικές δυνάμεις συρρικνώθηκαν επικίνδυνα είναι ενδεικτικό, ότι η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ ξαναέφερε τη Νέα Δημοκρατία χωρίς καθόλου να παρεμποδιστεί δείχνουν την ανεπάρκεια τους να εμπνεύσουν το λαό και να δημιουργήσουν ένα ισχυρό ταξικό κίνημα αντίστασης και ανατροπής. Το ξεπούλημα του λαού από το ΣΥΡΙΖΑ και την ακύρωση της ψήφου του στο δημοψήφισμα, την τραγωδία των Τεμπών που ακύρωσε στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων την ιδιωτικοποίηση των αγαθών και της λαϊκής περιουσίας ως τη λύση για να ξεπεραστεί η στασιμότητα, την αδυναμία να εκτιμήσουν το χαρακτήρα του πολέμου στην Ουκρανία και να συμβάλουν στην ανάπτυξη ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος.
Οι κομμουνιστές μόνο αν καταφέρουν να εκφράσουν το μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που απορρίπτει τη λογική της επιβίωσης με τον κατώτατο μισθό, των επιδομάτων και των διαφόρων Pass, της ανεργίας, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων αγαθών, της καταστολής, το ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς μόνο τότε θα έχουν προοπτική.
Το κεντρικό πολιτικό ζήτημα είναι η ακύρωση της επίθεσης που δέχεται ο λαός, η προστασία και η διεύρυνση των δικαιωμάτων του, η αντεπίθεση στην ηγεμονία των ιδεών και των αξιών του κεφαλαίου με τις αξίες της εργατικής τάξης και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, η ανάπτυξη ισχυρού εργατικού κινήματος που θα απειλήσει τη σημερινή καπιταλιστική πραγματικότητα.
Η δημιουργία των προϋποθέσεων για τη νίκη της εργατικής τάξης δεν είναι υπόθεση του μέλλοντος, πρέπει να διαπερνά τη σκέψη και την καθημερινή δράση.
Η αντίληψη ωφέλιμη ψήφος με κριτήριο να αποφύγουμε σήμερα τα χειρότερα και σε ότι αφορά το μέλλον το αντιμετωπίζουμε αργότερα είναι λανθασμένη.
Οι σημερινοί αγώνες και η ψήφος πρέπει να στοχεύουν σε:
• Πιο ισχυρή αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου, για μεγάλους εργατικούς αγώνες ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.
• Ισχυρό κίνημα της εργατικής τάξης στη βάση των άμεσων συμφερόντων της και της ιστορικής προοπτικής της, για τη συμμαχία της με τα εκμεταλλευόμενα τμήματα της κοινωνίας.
• Τις προϋποθέσεις της ρήξης στην προοπτική του σοσιαλισμού.
