Ανακοίνωση της Επιτροπής Παιδείας της Κίνησης Κομμουνιστών – Εργατικός Αγώνας
Η επιλογή της άρχουσας τάξης για βαθύτερη σύνδεση της εκπαίδευσης με τους μηχανισμούς της αγοράς δεν είναι νέο φαινόμενο. Διατυπώθηκε πρώτη φορά στην ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και εξειδικεύτηκε παραπέρα με την συνθήκη της Μπολόνια. Στη κατεύθυνση αυτή πιέζουν όλες αυτές τις δεκαετίες οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ.
Η στόχευση είναι διπλή: αφενός θέλουν να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφορίας σε τομείς που μέχρι πρότινος η δράση του κεφαλαίου ήταν περιορισμένη. Η στροφή που συντελέστηκε από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 στο μοντέλο της διαχείρισης του συστήματος και το ξήλωμα των κατακτήσεων που είχαν κερδίσει οι λαοί με την πάλη τους και τους συσχετισμούς που είχαν διαμορφώσει, σήμανε την εμβάθυνση της επιχειρηματικής λειτουργίας σε τομείς που μέχρι πρότινος θεωρούνταν κοινωνικά αγαθά. Ιδιαίτερα τα τελευταία 15 χρόνια, είναι ζωτική ανάγκη τα μονοπώλια να βρουν νέα πεδία κερδοφορίας για να βγει το σύστημα από τη βαθιά και παρατεταμένη του κρίση. Αφετέρου, η βαθύτερη πρόσδεση της εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις στοχεύει στον πυρήνα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που είναι η διαμόρφωση εργατικού και επιστημονικού δυναμικού κομμένου και ραμμένου στις ανάγκες του συστήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, διατυπώθηκαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Μητσοτάκη, ο οποίος είπε: «Να καταργηθεί επιτέλους αυτό το αδιανόητο μονοπώλιο του κράτους στην ανώτατη εκπαίδευση, που τόσα προβλήματα έχει δημιουργήσει». Οι δηλώσεις αυτές βέβαια δεν πέφτουν σαν μάννα εξ’ ουρανού. Έχει προηγηθεί απ’ όλες τις κυβερνήσεις μια πρωτόγνωρη επίθεση στα εκπαιδευτικά και μορφωτικά δικαιώματα του λαού και της νεολαίας: χρόνια υποχρηματοδότηση, γενίκευση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα, σύνδεση της χρηματοδότησης με την αξιολόγηση στα ΑΕΙ, ισοτίμηση των πτυχίων των Ιδιωτικών Κολλεγίων με εκείνα των ΑΕΙ, θεσμοθέτηση Συμβουλίων Διοίκησης με ανθρώπους της αγοράς καθώς και ο επιχειρούμενος επιθεωρητισμός στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση που στοχεύει στην κατηγοριοποίηση σχολείων, μαθητών και εκπαιδευτικών. Για την επιβολή αυτών των πολιτικών, που βάζουν ταφόπλακα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία, είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός νομικού οπλοστασίου που θα διευκολύνει τα χέρια της εκάστοτε κυβέρνησης για την επιβολή σιγής νεκροταφείου και καταστολής όσων φωνών σηκώνουν κεφάλι και αμφισβητούν το «στάτους κβο». Θέλουν τη νεολαία σκυμμένη μπροστά στο τσάκισμα της ζωής και της μόρφωσής της. Τέτοια αντιεκπαιδευτικά μέτρα είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία, το ν+2, η ελάχιστη βάση εισαγωγής, η προσπάθεια κατάργησης των Φοιτητικών Συλλόγων και η πειθάρχηση των εκπαιδευτικών στα καλούπια της αντιεκπαιδευτικής αξιολόγησης.
Με την κατάργηση του α. 16 στοχεύουν στην άρση του τελευταίου θεσμικού και συνταγματικού περιορισμού που θα «τους λύσει τα χέρια» για τη πλέρια εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται μόνο στην ίδρυση ιδιωτικών τριτοβάθμιων ιδρυμάτων, αλλά και στην λειτουργία των δημόσιων πανεπιστημίων και συνολικά της εκπαίδευσης με ιδιωτικό-οικονομικά κριτήρια. Δηλαδή η συνολική λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας με όρους μπίζνας, κόστους οφέλους όπου το κόστος δεν είναι άλλο από τη μόρφωση των παιδιών των λαϊκών οικογενειών.
Μπροστά στην εξελισσόμενη επίθεση ο μόνος που μπορεί να τους βάλει εμπόδια είναι ένα λαϊκό και φοιτητικό κίνημα που θα ενώνεται άμεσα στη βάση της υπεράσπισης των κατακτήσεων και θα στοχεύει συνολικά στην ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης, χωρίς ταξικούς φραγμούς, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Όταν ο λαός ενώνεται στη βάση των προβλημάτων του μπορεί να τα καταφέρει. Ας θυμηθούμε το μπλοκάρισμα της καταργησης του α. 16 από το εκπαιδευτικό κίνημα το 2006-07. Το δικαίωμα του λαού στην ολόπλευρη μόρφωση όσο και αν φαίνεται μακρινό θα επικρατήσει στο δρόμο του αγώνα.
