Διαβάζοντας κάποιος στο Ριζοσπάστη του περασμένου Σαββάτου το άρθρο του Γ Γ του ΚΚΕ “ Για την πολεμική σύγκρουση Ισραήλ- Παλαιστίνης και τις εξελίξεις στην περιοχή” εύλογα του δημιουργούνται κάποιες απορίες. Το άρθρο φαίνεται να συνοψίζει μία συζήτηση εσωκομματική και να προσπαθεί να συγκεράσει διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις. Το πιο λογικό θα ήταν τα συμπεράσματα αυτά να τα δώσει ένας αρθρογράφος της εφημερίδας ή κάποιο άλλο στέλεχος. Χρειαζόταν το κύρος του Γενικού Γραμματέα για αυτό;
Ποιες ακριβώς δυνάμεις συγκρούονται στη σύρραξη στη λωρίδα της Γάζας; Είναι μία σύρραξη τοπικής σημασίας και ενδιαφέροντος ή εντάσσεται σε κάτι πολύ γενικότερο και άρα μεγαλύτερης σημασίας; Είναι μόνο ένας κρίκος στην αλυσίδα των ενεργειών εξανδραποδισμού του παλαιστινιακού λαού που επιχειρεί το Ισραήλ και συνεχίζονται για 75 ολόκληρα χρόνια με υφέσεις και εξάρσεις;
Στη σύγκρουση αυτή δεν εμπλέκεται η Χαμάς που δολοφονεί αμάχους και μικρά παιδιά κατά τους δυτικούς και τους κυρίαρχους πολιτικούς κύκλους στη χώρα μας, αλλά το παλαιστινιακό κίνημα Αντίστασης και ο παλαιστινιακός λαός και μεγάλο τμήμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο του αραβικού κόσμου και από την άλλη το Ισραήλ, ανοιχτά Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Βρετανία και έμμεσα οι υπόλοιπες δυτικές χώρες, είναι δηλαδή μία ευρύτερη σύγκρουση που κινδυνεύει να γίνει τουλάχιστον ανοιχτή περιφερειακή πολεμική ανάφλεξη.
Είναι τοπικού ενδιαφέροντος θέμα όσο είναι και ο πόλεμος Ουκρανίας- Ρωσίας. Είναι ένα επεισόδιο στην παγκόσμια αντιπαράθεση που διεξάγεται λυσσαλέα μεταξύ των Αμερικανών και των συμμάχων τους από τη μια και από την άλλη των δυνάμεων που συμπαρατάσσονται γύρω από τους BRICS. Επί της ουσίας οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους επιδιώκουν πάση θυσία να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία αδιαφορώντας αν θα αιματοκυλίσουν τον κόσμο.
Τα θερμά πολύνεκρα μέτωπα πληθαίνουν στον κόσμο, Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή, Ταϊβάν, Ανατολική Ασία, Αφρική, ο Μπάιντεν επισκέπτεται το Ισραήλ και δηλώνει την πλήρη στήριξή του στο καθεστώς Νετανιάχου και στη δράση του και παράλληλα ανακοινώνει 100 επιπλέον δισεκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των φιλικών του κρατών στα μέτωπα της σύγκρουσης, ο πολέμαρχος Μακρόν ζητά παγκόσμια συμμαχία για να καταπολεμήσει την τρομοκρατία, έφτασαν να ταυτίσουν τη Ρωσία με την Χαμάς και παράλληλα πλήθος κορυφαίων παραγόντων του δυτικού κόσμου δηλώνουν ότι βρισκόμαστε ήδη στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνάμα οι αντιθέσεις παγκόσμια οξύνονται και θα οξυνθούν ακόμη περισσότερο.
Το παλαιστινιακό είναι πρόβλημα 75 χρόνων όμως στη σημερινή φάση του εκτυλίσσεται εντός της γενικότερης αυτής σύγκρουσης. Άρα με την αυτοτέλεια του στο πλαίσιο αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως παγκόσμιας διάστασης γεγονός και με τα αντίστοιχα διακυβεύματα και πρέπει να διατυπωθούν τα αιτήματα, οι στόχοι και η τακτική του αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Τις τελευταίες δεκαετίες μετά τη νίκη του καπιταλισμού σε βάρος των χωρών που επεδίωκαν να δημιουργήσουν σοσιαλιστικές κοινωνίες και κατ’ επέκταση επί του Κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα τροποποιήθηκαν βαθιά και τα κριτήρια στη βάση των οποίων αξιολογούνται δυνάμεις και γεγονότα. Υποβαθμίζονται τα ταξικά κριτήρια, η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και οι επιπτώσεις της, η κυριαρχία και δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου και στη θέση τους έρχονται είτε αυτοτελή γεγονότα αποσπασμένα από το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο που τα ορίζει είτε κριτήρια στη βάση των ατομικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας γενικώς και όλα αυτά σε τελική ανάλυση υποβαθμίζουν τις ευθύνες του ιμπεριαλισμού ή ακόμη και τον αθωώνουν.
Στην προσπάθεια των αμερικανών και των συμμάχων τους να διαλύσουν τη Γιουγκοσλαβία προβλήθηκε ως αιτία ο σφαγέας Μιλόσεβιτς και πολλοί καλοπροαίρετοι τότε προοδευτικοί άνθρωποι το δέχτηκαν. Στην προσπάθεια απόλυτης υποταγής και ελέγχου της Μέσης Ανατολής έφταιγαν οι Ταλιμπάν πρώτα, ο σφαγέας Σαντάμ Χουσεϊν, ο δολοφόνος Άσάντ κλπ. Σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο ο ιμπεριαλισμός στήριξε την υπονόμευση των σοσιαλιστικών χωρών στην καταπάτηση των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων στις χώρες αυτές τα οποία υποστήριζε, υποτίθεται, η ιμπεριαλιστική Δύση της αποικιοκρατίας, των εθνοκαθάρσεων, των ξεριζωμών, της εκμετάλλευσης και των πολέμων.
Στην περίπτωση της Γάζας χάθηκαν από την εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν η κατοχή και η προσπάθεια εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων, χάθηκε η απέραντη φυλακή της Γάζας των 360 τετραγωνικών χιλιόμετρων που κρατούνται φυλακισμένοι 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς ζωή, προοπτική και μέλλον και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν με θάνατο και προσπαθούν να κρατήσουν ως μοναδική εικόνα την καταδρομική επιχείρηση της Χαμάς στα κατεχόμενα εδάφη του Ισραήλ.
Εξίσωσαν τη Χαμάς με το ισλαμικό κράτος και τη βάφτισαν σφαγέα και τρομοκράτη και οι χαρακτηρισμοί αυτοί στη χώρα μας πλημμυρίζουν τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ η Χαμάς με όλα τα χαρακτηριστικά της και με τις αρνητικές ενέργειές της ακόμη που γενικά υπάρχουν στα μεγάλα μαζικά κινήματα είναι τμήμα της παλαιστινιακής αντίστασης που τη γέννησε η κτηνωδία του Ισραήλ και η αποτυχία και ο συμβιβασμός των κυρίαρχων παλαιστινιακών δυνάμεων εντός της ΟΑΠ. Ενοχοποιούνται οι λαϊκοί αγώνες και η αντίσταση των λαών, δυσφημούνται οι αγωνιστές και τα κινήματα για να στηριχθεί η κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και των αστικών τάξεων παγκόσμια.
Αναρωτιέται κανείς πόσο διαφορετικά είναι τα αντεργατικά αντιαπεργιακά, απεργοσπαστικά μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη- Γεωργιάδη εναντίον των αγωνιζομένων απεργών και η υπεράσπιση από το νόμο των απεργοσπαστικών μηχανισμών των επιχειρήσεων. Απλώς διαφέρουν οι συνθήκες σήμερα στη χώρας μας και στη Μέση Ανατολή.
Η άποψη που διατυπώνεται ακόμη και από ορισμένους αριστερούς και κομμουνιστές ότι δεν μπορούμε να στηρίζουμε τους σφαγείς της Χαμάς που οδηγεί στη σιωπή ή σε κάποιο απλό ψέλλισμα αντί ανοιχτής καταδίκης του ιμπεριαλισμού, και ανάπτυξης των αγώνων εναντίον του υπονομεύει το κίνημα, υπονομεύει την κομμουνιστική υπόθεση. Δεν απέχει πολύ η άποψη που διατυπώνεται ότι συμπαρίσταμαι στον παλαιστινιακό λαό για τα δεινά του και παράλληλα εκφράζω την αλληλεγγύη στον εβραϊκό λαό που ζει υπό το καθεστώς Νετανιάχου. Είναι όμως ηλίου φαεινότερο ότι οι κομμουνιστές εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και συμπαρίστανται σε κάθε λαό που ζει σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου και κυρίως σε αντιδραστικά καθεστώτα. Αυτό μοιάζει σαν να θέλουμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες, ίσες αποστάσεις ουσιαστικά απέναντι στο θύτη και στο θύμα.
Με βάση το χαρακτήρα, το εύρος και τα διακυβεύματα των εξελίξεων αυτών πρέπει να ορίζονται οι στόχοι, το περιεχόμενο και η τακτική της δράσης του κινήματος.
Ο ΓΓ του ΚΚΕ και προφανώς το κόμμα θεωρώντας τη σύγκρουση αυτή τοπικής σημασίας γεγονός κατά βάσιν προτείνει να εκφραστεί η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό και παράλληλα η αλληλεγγύη στον ισραηλινό λαό που καταπιέζεται από το καθεστώς της χώρας. Θέτει το άρθρο και ορθά ορισμένα δίκαια αιτήματα των Παλαιστινίων και ζητά να αποσυρθεί η ελληνική φρεγάτα από την περιοχή και να σταματήσει κάθε συνεργασία Ελλάδας-Ισραήλ.
Από τη στιγμή όμως που θεωρούμε ότι η σύγκρουση αυτή εντάσσεται σε κάτι πολύ γενικότερο και με πολύ μεγαλύτερη σημασία πού μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερο πόλεμο και ενδεχομένως με παγκόσμιες διαστάσεις οι στόχοι πρέπει να τεθούν σε άλλη βάση. Ουσιαστικά πρέπει πρέπει να απηχούν την παρέμβαση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων και των κομμουνιστών στις εξελίξεις με στόχους και αιτήματα που ακριβώς θα φέρνουν τα συμφέροντα αυτά στο προσκήνιο.
Με τη λογική ότι απλώς όλες οι μεγάλες δυνάμεις είναι ιμπεριαλιστικές και άρα η εργατική τάξη και ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να πάρουν αποστάσεις από τη σύγκρουση και να καταγγείλουν όλες τις δυνάμεις αυτές δεν είναι δυνατόν να δοθεί η ανάλογη απάντηση. Κομμουνιστές και οι εργαζόμενοι φυσικά δεν παίρνουν το μέρος του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή, όποιοι και αν είναι αυτοί, αλλά πρέπει να προβάλουν και να διεκδικήσουν τους δικούς του στόχους και τα δικά τους συμφέροντα.
Η κατεύθυνση του άρθρου ως προς τη δράση, για ζύμωση και ευρεία συζήτηση σε κάθε χώρο, πλατιά ενημέρωση και κάποια συλλαλητήρια εντάσσεται στην πολιτική “συσπείρωσης των εργαζομένων γύρω από το κόμμα” που αποδείχθηκε ότι απλώς συντηρεί και ενδεχομένως διευρύνει το ποσοστό του σχετικά, δεν αποτελεί όμως παρέμβαση στις εξελίξεις τέτοια πού να αμφισβητεί τα σχέδια του ιμπεριαλισμού.
Η απάντηση είναι ένα πλατύ ενωτικό κίνημα του εξελίσσεται σε κάθε πόλη, σε κάθε επιχείρηση, στα πανεπιστήμια ενωτικό με σαφή αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και κυρίαρχες αιχμές την απαίτηση να σταματήσει ο πόλεμος, την καταδίκη των επεμβάσεων, το φρένο στους εξοπλισμούς και την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, τη στήριξη των αγωνιζομένων λαών και παράλληλα ένα ισχυρό μέτωπο στην αστική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση που αναπτύσσει πολύμορφους μαζικούς δυναμικούς αγώνες. Η υποστήριξη με κάθε μέσο του αγώνα των Παλαιστινίων για δημιουργία ελεύθερου και κυρίαρχου παλαιστινιακού κράτους στα όρια του 1967 είναι πρώτης προτεραιότητας καθήκον κάθε προοδευτικής αντιιμπεριαλιστικής οργάνωσης και ανθρώπου.
Στα μεγάλα γεγονότα και στις μεγάλες καμπές των εξελίξεων γράφεται η ιστορία και σε μία τέτοια καμπή φαίνεται ότι βρισκόμαστε και πρέπει η απάντηση των κομμουνιστών και των εργαζομένων να αναδεικνύει και να διεκδικεί τα άμεσα και τα γενικότερα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων και την προοπτική των εξελίξεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα κινούμαστε στην ουρά των εξελίξεων και η ζωή θα συνεχίζεται.
Ανδρέας Σ
