Από το 2009 και εντεύθεν την περίοδο των μνημονίων, της πανδημίας και ύστερα πού τις τύχες της χώρας διαχειρίστηκαν κυβερνήσεις όλων των κομμάτων εξουσίας αυτοτελώς είτε μέσω συμμαχιών η κοινή συνισταμένη ήταν η μείωση των μισθών και γενικότερα των αποδοχών του εργαζόμενων.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat ο μέσος μεικτός μισθός στη Χώρα το 2022 έφτανε τα 16.000 ευρώ ενώ το 2009 ανέβαινε στις 21.000 ευρώ, παρουσιάζοντας έτσι απόκλιση -23,9%. Με αυτούς τους μισθούς η Ελλάδα μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταλαμβάνει την 24η θέση, αφού ο μέσος μισθός των 27 χωρών ανέρχονταν στα 35. 200 ευρώ.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και σε ότι αφορά την προσαρμογή των μισθών σε όρους αγοραστικής δύναμης, δεν οδηγεί σε ουσιαστικές αλλαγές.
Η μείωση των μισθών στα χρόνια των μνημονίων ήταν ιδιαίτερα έντονη συνεχίστηκε όμως και τα επόμενα χρόνια και μόνο το 2021 παρουσίαση μικρή αύξηση ενώ το 2022 παρουσίαση μείωση κατά 7,2% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Ακόμη πιο αρνητική σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η αγοραστική δύναμη των μισθών στην Ελλάδα. Το 2010 η αγοραστική δύναμη του μέσου μισθού στην Ελλάδα ανέρχονταν στο 70% της αντίστοιχης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το 2006 που ήταν και το υψηλότερο σημείο της ανήλθε στο 87,2%. Ήταν η εποχή της ευφορίας του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου, τότε που κυριαρχούσε το όραμα της ισχυρής Ελλάδας στο σκληρό ιμπεριαλιστικό πυρήνα της Ευρώπης. Το 2022 όμως η αγοραστική δύναμη των μισθών στη χώρα έπεσε στο 56,9% και ήταν η χαμηλότερη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το αφήγημα της σύγκλισης της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλα τα κωμικοτραγικά που ακούγονται τότε όπως ότι θα εξισωθούν οι μισθοί στην Ελλάδα στο ύψος των μισθών των πιο αναπτυγμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης αποδείχθηκαν παραπλανητικά και ευθύνονται όλοι όσοι στήριξαν και στηρίζουν τον Ευρωπαϊκό μονόδρομο.
Ούτε όμως και όλες οι ωφέλειες της χώρας από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως η ασφάλεια, η διαφύλαξη των συνόρων της, η διαφύλαξη της ειρήνης με τη στήριξη της ευρωπαϊκής “οικογένειες” της οποίας είμαστε μέλος αποδείχθηκαν στην πράξη.
Παρομοίως και το επιχείρημα ότι η αύξηση της παραγωγικότητας, το μεγάλωμα της πίτας του Εθνικού εισοδήματος θα οδηγήσει αυτόματα σε αύξηση των μισθών και ευημερία των εργαζομένων. Διότι την άνοδο της παραγωγικότητας και του Εθνικού εισοδήματος στο μεγάλο μέρος της την καρπώνονται οι μεγάλες επιχειρήσεις με διάφορους τρόπους και στην περίοδο της κρίσης οι επιχειρήσεις δεν πλήττονται, συνεχίζουν να πλουτίζουν, ενώ οι μισθοί, οι συντάξεις, συνολικά οι όροι ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους κατεδαφίζονται.
