Σε πρόσφατο άρθρο του Γρηγόρη Λιονή στο Ριζοσπάστη με τίτλο Ο πραγματικός ένοχος για την ακρίβεια διαβάζουμε:
Το ζήτημα της ακρίβειας ΔΕΝ αφορά αποκλειστικά τις υψηλές τιμές που έχουν τα εμπορεύματα και οι υπηρεσίες. Αφορά τη σχέση που έχουν οι τιμές με το διαθέσιμο λαϊκό εισόδημα.
Και για να υποστηρίξει την άποψή του αυτή απογειώνεται στη Νορβηγία γράφοντας ότι τρεις Νορβηγοί έφαγαν ελαφρύ πρωινό στην Ελλάδα και πλήρωσαν 105 ευρώ και ξαναπήγαν στο κατάστημα αυτό γιατί το βρήκαν φθηνό. Το συμπέρασμα του είναι ότι η ακρίβεια, δεν σχετίζεται το ύψος των τιμών σχετίζεται με το ύψος του εισοδήματος. Καλά μπορεί να είναι στη Νορβηγία, αν ρωτούσαμε όμως και τους Νορβηγούς θα είμαστε πιο σίγουροι, ζούμε όμως στην Ελλάδα, όπου οι μισθοί βρίσκονται σε ένα ορισμένο σταθερό σχεδόν ύψος και οι τιμές απογειώνονται. Οι μισθοί βεβαίως πρέπει να αυξηθούν και για αυτό πρέπει να αναπτυχθούν οι κατάλληλοι αγώνες, όμως δεν θα εκτιναχθούν στο επίπεδο της Νορβηγίας τα προσεχή χρόνια και ο εργαζόμενος πρέπει να επιβιώσει. Λογικό είναι να διεκδικήσει μείωση τιμών των προϊόντων τουλάχιστον εκείνων που καταναλώνει πλατιά λαϊκή οικογένεια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Ο αρθρογράφος αναγνωρίζει και δεύτερη αιτία για την ακρίβεια που όμως είναι ήσσονος σημασίας και αυτή είναι οι αυξήσεις στις τιμές των εμπορευμάτων. Μεγαλύτερη όμως σημασία έχει σε ποιους παράγοντες αποδίδει τις αυξήσεις αυτές, ποιες είναι οι αιτίες. Εδώ είναι αποκαλυπτικός.
Φταίει η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων των τροφίμων που εξασφαλίζει γιγάντια κέρδη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Φταίει η ψηλή και άδικη έμμεση φορολογία. Η πολιτική της ΕΕ σχετικά με το φτηνό χρήμα και την αύξηση παροχής του.
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, το ακριβό LΝG, η διείσδυση των ΑΠΕ στο ενεργειακό μείγμα, ο πόλεμος, τα πολύ ακριβά λιπάσματα λόγω εμπάργκο, η πράσινη μετάβαση.
Η πρώτη παρατήρηση μας είναι ότι όλες οι αιτίες που επικαλείται πλην μιας, της βαριάς έμμεσης φορολογίας, είναι εισαγόμενες, να συμπεράνουμε από τα γραφόμενά ότι ο πληθωρισμός είναι εισαγόμενος και οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης είναι ορθοί και ο λαός την αδικεί; Με βάση τα παραπάνω δεν υπάρχουν αιτίες εσωτερικές που να ανεβάζουν τις τιμές. Όμως η Ελλάδα παράγει γάλα και παρασκευάζει φέτα και μάλιστα με πολύ πιο φθηνά εργατικά χέρια από τη Γερμανία και με το ίδιο ακριβή ενέργεια, όμως η ελληνική φέτα στη Γερμανία πωλείται στα δύο τρίτα της τιμής, το ελληνικό λάδι στην Αγγλία είναι το ίδιο ακριβό αν όχι φθηνότερο από τη χώρα μας.
Η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει τεράστια διόγκωση των τιμών, τεράστια κερδοσκοπία από τους επιχειρηματίες, κυρίως τους μεγάλους, σε βάρος των παραγωγών και των καταναλωτών. Ο Έλληνας εργαζόμενος υφίσταται διπλή αφαίμαξη από την αστική τάξη του και τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές αφού η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη.
Δεν είναι δυνατόν ο αρθρογράφος και να μην το γνωρίζει, τότε γιατί το παρακάμπτει; Η εκτόξευση των τιμών γίνεται με την ανοχή του κράτους, όχι φυσικά για ιδεολογικούς λόγους, αλλά για λόγους πολιτικής, γιατί τα επιχειρηματικά συμφέροντα πρέπει να συσσωρεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο και ο λαός ας ζει με Pass. O αρθρογράφος φτάνει στο σημείο να διαψεύσει τη Λαγκάρντ στον ισχυρισμό της ότι φταίει το υπερβολικό κέρδος.
Στις τιμές των προϊόντων συμπεριλαμβάνεται το κόστος παραγωγής και μεταφοράς τους και το κέρδος των παραγωγών και των εμπόρων. Ψηλές τιμές πολύ πάνω από την αύξηση του κόστους παραγωγής και μεταφοράς των προϊόντων σημαίνει τεράστια κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί.
Στο σημείο αυτό παρεμβαίνουν οι ευθύνες των κυβερνήσεων που ο αρθρογράφος τις απαλλάσσει. Δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος. Το παλιό σύνθημα των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος έλεγχος της διαμόρφωσης των τιμών στην πηγή φαίνεται ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ξεχάστηκε όχι μόνο από τα κόμματα που τάσσονται με το κεφάλαιο αλλά και από το ΚΚΕ που αναφέρεται στην εργατική τάξη. Έτσι όμως βγαίνει από το κάδρο των ευθυνών ολοκληρωτικά η κυβέρνηση και αφήνεται στο απυρόβλητο η λεηλασία που ασκεί το κεφάλαιο.
Στην ουσία οι αυξημένες τιμές, γράφει, αντανακλούν την «πράσινη μετάβαση», τον πόλεμο και την ίδια τη νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλισμού προς μια αυξανόμενη συγκέντρωση κεφαλαίου Γι’ αυτό και η πραγματική αντιμετώπιση της ακρίβειας δεν χωρά μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού… Μόνο ο σοσιαλισμός, η εργατική εξουσία, η κατάργηση του κέρδους, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός, θα οικοδομήσει μια κοινωνία στην οποία οι ανάγκες του εργαζόμενου ανθρώπου θα είναι στο προσκήνιο.
Με δυο λόγια είναι μάταιος ο αγώνας για τη μείωση έστω της ακρίβειας, για να πιεστεί η κυβέρνηση με κάθε τρόπο να πάρει μέτρα, αφού η αντιμετώπιση της ακρίβειας δεν μπορεί να συμβεί εντός του καπιταλισμού, αλλά στο σοσιαλισμό. Ως την επανάσταση πρέπει οι εργαζόμενοι να υποστούν την ακρίβεια, τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο.
Άμεσα οι αγώνες, αναφέρει ο αρθρογράφος, πρέπει να γίνουν μόνο για αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις, για κάποιες παροχές, για διεύρυνση του αφορολογήτου κλπ, όχι όμως για μείωση των τιμών, είναι μάταιος κόπος. Σε τελική ανάλυση η εργατική τάξη και οι μισθωτοί πρέπει να αντιπαλέψουν τις αιτίες της ακρίβειας και γενικότερα της αιτίες των δεινών τους σε Πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, αφού οι αιτίες έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα, όχι εναντίον της Κυβέρνησης. Ο αγώνας πρέπει να μεταφερθεί μόνο στο Διεθνές επίπεδο.
Όμως οι εργάτες πρέπει να υπερασπιστούν τη ζωή τους και τη ζωή του λαού και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο γράφει: Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει καταρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη ,να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος είναι και το ίδιο ακόμα Εθνικό, αν και σε καμία περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.
Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να θεωρήσουμε αποτελεσματικό μόνο τον αγώνα που διεξάγεται στο διεθνές επίπεδο υποτιμώντας τις συνθήκες κάθε χώρας.
