Γράφει η Δώρα Μόσχου
Για μια ακόμα Πρωτοχρονιά, εμείς, οι κομμουνιστές και
κομμουνίστριες του «Εργατικού Αγώνα» βρισκόμαστε στην άχαρη θέση
να αποχαιρετήσουμε μια σκληρή χρονιά, για το λαό μας, για τον τόπο
μας, για τους λαούς όλου του κόσμου. Αν παρακολουθεί κάποιος τα
Μέσα Μαζικής Αποβλ…, συγνώμη, Ενημέρωσης, θα έχει την εντύπωση
ότι αυτές οι μέρες κυλάνε μέσα σ` ένα παραμυθένιο, πολύχρωμό σκηνικό
στον «καλύτερο δυνατό των κόσμων».
Μακάρι να ήταν αυτή η πραγματικότητα. Δεν είναι όμως. Ο
πλανήτης νοσεί, η ανθρωπότητα νοσεί, καθώς ο καπιταλισμός, στο
ανώτατό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, διαλύει τις ζωές των ανθρώπων,
είτε με την οικονομική ανέχεια, είτε με τον πόλεμο. Η χρονιά που
πέρασε, τελειώνει εξ άλλου με ένα μαζικό έγκλημα, ίσως το μεγαλύτερο
(μέχρι τώρα, φοβόμαστε) του 21 ου αιώνα: την εισβολή του κράτους –
δολοφόνου του Ισραήλ στη Γάζα, το ανελέητο μακέλεμα του
παλαιστινιακού λαού, που με αξιοπρέπεια, μαχητικότητα αλλά και
εγκαρτέρηση συνεχίζει να παλεύει για το αυτονόητο δικαίωμά του σε
ελεύθερη πατρίδα.
Σ` αυτή τη σφαγή, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης
έχουν συνταχθεί (και όχι μόνο) από την πρώτη στιγμή με «το δικαίωμα
του Ισραήλ στην αυτοάμυνα». Ναι, το κράτος – δολοφόνος έχει πίσω του
τις γερές πλάτες κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάπου εδώ, και η «δική μας» κυβέρνηση έχει σπεύσει από τις πρώτες
στιγμές της εισβολής να θέσει εαυτήν στην υπηρεσία των «μεγάλων
συμμάχων και φίλων της», δηλώνοντας για μια ακόμη φορά την
υποτέλεια και τη δουλοφροσύνη της άρχουσας τάξης της χώρας μας και
εκθέτοντας το λαό μας σε ανυπολόγιστους κινδύνους.
Και, βέβαια, δεν είναι αυτό το μοναδικό επίτευγμα της κυβέρνησης
Μητσοτάκη τη χρονιά που πέρασε, σε διεθνές αλλά και εθνικό επίπεδο.
Συνεχίστηκε η άνευ όρων παράδοση στις επιταγές του ιμπεριαλισμού:
συνεχίστηκε η διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας. Η
ιδιωτικοποίηση βασικών τομέων της οικονομίας που αγγίζουν
ουσιαστικές πλευρές της καθημερινότητας, οδήγησε σε ένα έγκλημα: την
τραγωδία των Τεμπών, την απώλεια (διαπιστωμένων) 57 ανθρώπινων
ζωών. Ο ρέκτης υπουργός Παιδείας ετοιμάζεται να παραδώσει την
τριτοβάθμια εκπαίδευση στα νύχια των ιδιωτών, παραβιάζοντας
κατάφωρα ακόμα και το ίδιο το αστικό Σύνταγμα, του οποίου το άρθρο
16 δεν είναι παρά το αποτέλεσμα σκληρών αγώνων της εκπαιδευτικής
κοινότητας και της εργατικής τάξης του τόπου μας.
Κάποτε, όχι πολύ παλιά, λέγαμε γελώντας (και, προφανώς, μη
πιστεύοντας ότι μπορεί να συμβεί) ότι η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί
της εκφραστές θα πουλήσουν και την Ακρόπολη. Ε, το κάνανε. Η έκδοση
εισιτηρίων για την Ακρόπολη ιδιωτικοποιήθηκε. Οι τιμές πρόσβασης στα
πολιτιστικά αγαθά, στους αρχαιολογικούς χώρους, αυξήθηκαν. Ένας
ιδιώτης, ένα γκρουπ ιδιωτών, μπορεί πια να απολαύσει ιδιωτική
ξενάγηση σ` ένα από τα κορυφαία μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού
με 5.000 ευρώ… Αυτή είναι η χυδαία, αγοραία αντίληψη της άρχουσας
τάξης για τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη …
Κορυφαίο, βέβαια, ζήτημα ανάμεσα σε όσα κληρονομεί η
καινούργια χρονιά από την προηγούμενη είναι η άγρια επίθεση στο
βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων:
η δυσθεώρητη ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης‧ η εισαγωγή της
ενέργειας στο χρηματιστήριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δυνατότητα
του λαϊκού νοικοκυριού να ζεσταθεί, να φωτιστεί, να μαγειρέψει… Και η
απάντηση της κυβέρνησης σ` αυτό το τσουνάμι: τα διάφορα «pass»,
ελεημοσύνη που διόλου δεν αντιστοιχεί στις πραγματικές ανάγκες της
λαϊκής οικογένειας και δεν τις καλύπτει.
Να προσθέσουμε στο τοπίο την απανθρωπιά απέναντι στους
ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της ανέχειας όπως
εκφράστηκε με το ναυάγιο της Πύλου‧ την παραπέρα όξυνση της
κρατικής καταστολής που διόλου δεν μεταφράζεται σε μείωση της
εγκληματικότητας, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει‧ την έκρηξη των
περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα κυριότατα τις
γυναίκες‧ την έκρηξη και της νεολαιϊστικης βίας, απόρροια των
γενικότερων στάσεων μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται υλικά,
συντηρητικοποιείται και αφομοιώνει όλο και περισσότερο την κυρίαρχη
κουλτούρα του ανταγωνισμού, της δύναμης και της επιβολής. «Εικόνα
σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω»…
Σ` αυτό το δυστοπικό σκηνικό, δυο εκλογικές αναμετρήσεις τη
χρονιά που πέρασε οδήγησαν σε αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και
κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την εγκληματική, αντιλαϊκή πολιτική
της πρώτης και σύμφωνα με την εγκατάλειψη κάθε ουσιαστικής
αντιπολευτικής φωνής από το δεύτερο. Είναι ζήτημα προς διερεύνηση
οπωσδήποτε η συμπεριφορά μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, η
αποριζοσπαστικοποίηση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων. Κι εδώ
είναι που θα πρέπει να στοχαστούν οι κομμουνιστικές, ριζοσπαστικές
δυνάμεις της χώρας…
Τα πολύ μικρά ρήγματα στην κυριαρχία της άρχουσας τάξης και
των πολιτικών μορφωμάτων της που σημειώθηκαν στις αυτοδιοικητικές
εκλογές του Οκτώβρη, μένει να αξιολογηθούν στο μέλλον…
Έτσι λοιπόν στη χώρα, διαμορφώνεται σε αδρές γραμμές το
ακόλουθο πολιτικό σκηνικό:
– Η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται ως ο απόλυτος κυρίαρχος του
παιχνιδιού. Έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη του ξένου παράγοντα
και της άρχουσας τάξης. Υλοποιεί ανενδοίαστα μια εξαιρετικά
σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Ωστόσο, διαπιστώνονται κάποιοι
τριγμοί στο εσωτερικό της που σχετίζονται με τη σύγκρουση
ανάμεσα στο κοσμοπολίτικο και στο παραδοσιακό κομμάτι της που
σχετίζεται με την ακροδεξιά ή και μετέχει σε αυτήν. Το πρώτο
κομμάτι, πιεζόμενο και από την ΕΕ, προχωρεί στη θεσμοθέτηση
μέτρων όπως ο γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το δεύτερο
επισείει το κλασικό «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», ώστε να
συγκρατήσει και να περιχαρακώσει ένα μεγάλο τμήμα του
παραδοσιακού συντηρητικού ακροατηρίου. Όλοι ωστόσο είναι
σύμφωνοι και συμπαγείς σαν γροθιά στην επίθεση ενάντια στην
εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
– Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, με μια
οπερετική εκλογή νέου προέδρου και ένα νέο πρόεδρο ο οποίος
έχει με την Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της τη σχέση του
φάντη με το ρετσινόλαδο, οδεύει από διάσπαση προς διάσπαση.
Δεν μεταλλάσσεται: εξελίσσεται οριστικά σε ένα δεξιό
σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, απόλυτα πιστό στις επιταγές του
κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Επίσης, δε φαίνεται να έχει
κοινωνικό χώρο αναφοράς: το μέλλον του συγκεκριμένου
πολιτικού σχήματος (και όσων προέκυψαν ή θα προκύψουν από τις
διασπάσεις του) δε δείχνει να είναι ούτε λαμπρό ούτε μεγάλο.
– Το ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ δείχνει σημάδια αντοχής και ανάκαμψης,
διαγκωνίζεται δε με το ΣΥΡΙΖΑ για την κυριαρχία στο χώρο της
σοσιαλδημοκρατίας. Προς το παρόν, υπάρχουν στοιχεία που
δείχνουν ότι κερδίζει τη μάχη. Η όποια αντιπαράθεσή του με τη
ΝΔ στα μείζονα ζητήματα εξαντλείται σε θέματα διαχείρισης και
τακτικής.
– Το ΚΚΕ αποκόμισε εκλογικά οφέλη και στις βουλευτικές και στις
αυτοδιοικητικές εκλογές. Φαίνεται ότι υπάρχει ένας κόσμος που
«άλλο δε γυρεύει παρά κάποιον να ακουμβήσει τες πλάτες του».
Θα μπορέσει ή μάλλον θα θελήσει το ΚΚΕ να παίξει τον ιστορικό
του ρόλο; Θα βοηθήσει στην αφύπνιση και στη συνειδητοποίηση
αυτού του κόσμου; Θα μπει μπροστάρης σ` ένα λαϊκό κίνημα που
θα διεκδικεί και θα απαντά στα ζητήματα που βάζει επιτακτικά η
επικαιρότητα, πλάθοντας ταυτόχρονα συνειδήσεις για να
διεκδικηθεί το σοσιαλιστικό αύριο; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα
που πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους και στις συλλογικότητές
τους οι κομμουνιστές…
– Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ή ακόμα και να υποτιμήσουμε την
παρουσία στο κοινοβούλιο 3 ακροδεξιών μορφωμάτων, με ένα
συνολικό ποσοστό λίγο μικρότερο από 15% του εκλογικού
σώματος. Το ζήτημα είναι ανησυχητικό, ως προς το τι είδους
πολιτική και κοινωνική συνείδηση αποτυπώνεται μέσα από αυτά
τα σχήματα, συνυπολογίζοντας και ένα μεγάλο τμήμα όσων
στήριξαν εκλογικά τη ΝΔ. Ένα άλλο ζήτημα που ανακύπτει από
την ενίσχυση αυτών των μορφωμάτων είναι το εξής: αυτοί, οι
πολιτικοί επίγονοι των δοσιλόγων της κατοχής, εμφανίζονται ως
πατριώτες. Στις συνθήκες επιδείνωσης της θέσης της χώρας μέσα
στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αυτές οι φωνές γίνονται ελκτικές σε
μια μερίδα κόσμου που βιώνει την επιδείνωση των υλικών όρων
της ζωής του ως εθνική ταπείνωση. Πολλώ δε μάλλον που ο
μείζων πόλος της Αριστεράς, δηλαδή το ΚΚΕ, δείχνει να έχει
υποστείλει, σε όχι ασήμαντο βαθμό, τη σημαία του
αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα.
Εμείς, οι κομμουνιστές του «Εργατικού Αγώνα», μέσα σε αυτό το
σύνθετο πολιτικό σκηνικό, διεκδικούμε τη θέση μας, με τη συνεπή
συμμετοχή μας στις κινηματικές διαδικασίες, όπου αυτές αναπτύσσονται,
με την προσπάθεια ανάπτυξης της ιδεολογικής μας παρέμβασης, με τη
συμμετοχή μας σε αυτοδιοικητικά σχήματα που κατέγραψαν μια
αξιοσημείωτη παρουσία στις εκλογές του Οκτώβρη. Έτσι θα
προσπαθήσουμε να πορευτούμε και τη νέα χρονιά που μας έρχεται,
αναπτύσσοντας και διευρύνοντας τη δράση μας.
Περιγράψαμε ένα μάλλον ζοφερό σκηνικό: εξακολουθούμε όμως
να πιστεύουμε ότι, από τη στιγμή που η πρώτη ύλη της Ιστορίας, ο
εργαζόμενος άνθρωπος και οι ανάγκες του, υπάρχουν και δρουν, θα
δρομολογηθούν και νομοτελειακά εκείνες οι εξελίξεις που αναγεννήσουν
την καθοδήγηση του επαναστατικού υποκειμένου, της εργατικής τάξης.
Από την πλευρά μας, υποσχόμαστε ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις
σ` αυτό το σκοπό.
Καλή, δημιουργική, πάνω απ` όλα αγωνιστική χρονιά!
